วันศุกร์ที่ 16 ตุลาคม 2009 วันที่เครียดสุดๆ เพราะต้องส่งรายงาน 3000 คำก่อนบ่ายสามโมง ทั้งต้องเตรียมเอกสารเพื่อส่งสถานทูตอเมริกา ทั้งต้องไปซื้อของมากมาย ทำงานง่วนทั้งวัน กลัวว่ารายงานมันจะไม่เสร็จ เครียด เครียด
จนกระทั่งบ่าย 3 โมงมันต้องเสร็จสิ คิดดิๆๆๆๆ สุดท้ายเปิดเข้าบ้าน เห็นรูปจุงเห็นข่าวงานแถลงข่าว แล้วก็เกิดกำลังใจขึ้นมามากๆๆๆ รีบปั่นจนเสร็จส่งทันเวลา เอกสารวีซ่าเรียบร้อยไม่มีปัญหา
เลิกงาน 6 โมง ยังไม่รีบ ไปดูกิ๊กก่อน 5555 แวะไปดูพี่เคน ทั้งๆที่จะเดินทางอยู่มะรอมมะร่อ เดี๋ยวจุงได้งอลอีกง่ะ
ดูพี่เคนเสร็จ 4 ทุ่มแล้วกลับถึงบ้าน 5 ทุ่มจัดกระเป๋า เตรียมเอกสาร (ได้ข่าวอยู่กะพี่ต้อยหมด) เตรียมกล้อง เตรียมมือถือ
เสร็จเรียบร้อยเข้านอนตอนประมาณ เที่ยงคืนกว่าๆได้มั้ง
ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตอนตีสาม เสียงนาฬิกาปลุกก็สะดุ้งขึ้นมาทันที อาบน้ำแต่งตัว เช็คของในกระเป๋า โอเคพร้อมเดินทาง
เนื่องจากงานนี้เร่งรัด มีเป้ 1 ใบกับกระเป๋าเล็กๆอีกใบเท่านั้นเอง
ลงมาเรียกแท็กซี่ เดินทางถึงสนามบินสุวรรณภูมิประมาณตี 4 นัดเจอพี่แก้วที่นั่น นั่งรอสาวๆอีก 2 คน
ระหว่างนั้นก็ไปหาไรลองท้องก่อน
เมื่อสาวๆมาถึงครบกระบวนการ Gang of Four (ชื่อก่อนไป อันนี้ตั้งเองไม่ได้ถามพี่ๆ ฮ่าๆๆๆ) ก็ได้ฤกษ์ Check in
เรานั่งสายการบินคุณว่า BR76 เดินทางออก 6.15 ตอนเดินผ่านตอมอเมืองไทย ในใจมันก็คิดไปแล้วว่า นี่เรากะลังจะไปจอจุงจริงๆใช่มั๊ย วันนี้แล้วใช่มั๊ย เฮ๊ยยยย มันเป็นเรื่องจริงแล้วง่ะ
ยิ่งพอขึ้นเครื่องแล้วเครื่องออก มันยิ่งรู้สึกเหมือนว่ามันเป็นเรื่องจริงสุดๆแล้ว ตื่นเต้นตลอดเวลาที่อยู่บนเครื่อง
อาหารไม่ได้ถูกปากมากนัก ก็กินๆกันไป หลับๆตื่นๆ ได้ยินเสียงคิกคักจากสองสาวอีกคู่ (เมาส์จุงแน่นอน อิอิ)
ก้อยกะพี่แก้วก็คิกคักหัวเราะมากมาย (เรื่องจุงอีกนั่นแหล่ะ) จนในที่สุดกับตันก็ประกาศว่าได้เดินทางมาถึงสนามบินไทเปเป็นที่เรียบร้อยยย
เราทั้ง 4 คนก็ไปตรวจคนเข้าเมืองกัน เวลาขณะนั้นประมาณเที่ยงกว่าๆ เมื่อผ่านด่านกันเข้ามาได้ ก็เดินทางออกจากสนามบินมุ่งสู่โรงแรม
อันเนื่องมาจากว่าโรงแรมของ 4 สาวนั้นคนละที่ พี่ต้อยก่าพี่ไอซ์อยู่โรงแรมเดียวกะจุง ก้อยก่าพี่แก้วไม่สามารถฝืนโชคก็ต้องอยู่โรงแรม The Grand Hyatt (ขอใส่ชื่อหน่อย 5 ดาวอย่างดี) คนละที่กับน้อง
พี่ต้อยกะพี่ไอซ์ก็เลยให้ไปที่ The Sherwood Hotel ด้วยกันไปเลยเพราะที่ Hyatt เช็คอินตอนไหนก็ได้ เอาไงก็เอาเลยทีนี้
รัก
การเดินทางจากสนามบินไปที่โรงแรม สนุกสนานเฮฮาเพราะตลอดทางก็จิ้น ก็เมาส์จุงกันอย่างไม่มีเบื่อ
น้องโดนแทะตลอดเวลาตั้งแต่ลงเครื่อง ขึ้นรถบัสจากสนามบินเพื่อไปขึ้นรถไฟหัวจรวด
จากหัวจรวดแล้วก็ต่อรถไฟใต้ดิน แล้วจากนั้นก็ไปบนดิน แล้วจากนั้นเราทั้ง 4 คนก็เดินเพื่อหาโรงแรม
และเนื่องจากความสามารถด้านภาษาของพวกเราทั้ง 4 คนเป็นเริ่ดมาก เราเดินถามทางไปตลอด 55555
ตอนนั้นเป็นเวลาจะบ่ายโมงได้แล้ว ในช่วงที่เดินทางอยู่บนรถไฟฟ้านั้น เราทั้ง 4 ได้แวะซื้อขนมปังปะทังชีวิตกันคนละก้อน
น้ำคนละขวด เป็นอาหารรองท้อง เดินไปเรื่อยๆ เอ๊ะ ไมหาโรงแรมไม่เจอซักที ถามต่อไป เดินต่อไป เปิดแผนที่กันต่อไป งงกันไปเรื่อยๆ จนในที่สุด เราทั้ง 4 ก็เดินทางมาถึง The Sherwood Hotel
หน้าโรงแรมมีแฟนคลับมารอกันอยู่ประมาณ 10 คนเห็นจะได้ เราก็ดีใจกันสุดๆๆ เพราะว่าน้องๆน่าจะยังไม่ออกจากโรงแรม แอบเหลือบไปเห็นรถตราสามแฉกจอดอยู่ 2 คน ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น
แต่ทั้ง 4 คนก็เดินทำเนียนเขข้าไปในโรงแรมดังเช่นนักท่องเที่ยวทั่วไป ไปด้านใน ล้อบบี้ พี่ต้อยก่าพี่ไอซ์ก็ไปเช็คอิน
ณ ขณะนั้นก้อยก่ะพี่แก้วก็สำรวจพื้นที่ เห็นมีแฟนคลับบางส่วนในโรแรม อาจจะพักที่นี่ก็เป็นได้ เดินไปมา แต่ไม่มากนัก
ยิ่งทำให้แน่ใจว่าน้องคงกะลังจะออกมาแน่นอน
พี่ไอซ์ พี่ต้อยเช็คอินเสร็จมาเรียกก้อยไปว่าเอาไงจะเปลี่ยนมาอยู่ที่นี่ด้วยกันเลยหรือเปล่า สอบถามเรื่องค่าห้องก็เลยตัดสินใจไปเลยว่า
ไม่เอาละกัน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ก็แค่แอบเนียนก่าพี่ต้อย พี่ไอซ์ไปก่อน
ทั้ง 4 สาว ไม่กล้าไปเข้าห้องน้ำ ไม่กล้าแม้แต่จะเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บบนห้อง เพราะเกรงว่าจะคลาดสายตา จะไม่เจอน้อง
เป็นเวลาบ่ายโมงครึ่ง ท้องก็หิว น้ำก็หิว ห้องน้ำก็อยากเข้า กระเป๋าก็อยากเอาไปเก็บ เสื้อผ้าก็อยากเปลี่ยน
แต่พวกเราก็นั่ง รั่งรอกันที่ล้อบบี้ โดยมีพี่ต้อยใจดีอาสาเอาของเล็กๆน้อยๆขึ้นไปเก็บไว้ให้
ใจจดใจจ่อกับเสียงลิฟท์ เสียงคน มองออกไปด้านนอก ไม่เห็นรถแล้ว เอ้า อาไรยังไงกัน หรือว่าน้องจะไปคันอื่น
ดูเวลาไม่นานะ ไม่น่าที่น้องจะออกไปแล้ว เพราะแฟนคลับต่างก็มารอกันอยู่พอสมควร แต่ทำไมบ่าย 2 โมงครึ่งแล้ว
ก็ยังไม่มีใครโผล่มาเลยซักคนเดียว แม้แต่การ์ดก็ไม่มี
รัก
สาวๆทั้ง 4 ที่เพิ่งเดินทางมาถึงไทเป ยังไม่ได้พักผ่อน ข้าวปลายังไม่ตกถึงท้อง
ใจจดใจจ่ออย่างเดียวว่าจะรอเจอจุงด้านล่างนี่แหล่ะ จุงต้องออกมาแน่นอน
นั่งต่อไปเรื่อยๆ บ่ายสองโมงก็แล้ว บ่ายสามโมงก็แล้ว เอ๊ะทำไมยังไม่ออกมา หรือว่ามีทางออกอื่นอีก
พี่ต้อยไปสำรวจบ้าง พี่แก้วกะพี่ไอซ์เปลี่ยนกันไปดูบ้าง
ก้อยเล็งซ้ายทีขวาที ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครลงมาเลย
สาวๆเริ่มง่วง ง่วงมากถึงมากที่สุด อยากกินกาแฟร้านสีเขียวใกล้ๆ
แต่ก็ไม่มีใครกล้าลุกไปไหน จนพี่ต้อย9แสนดี ไปเดินดูที่ Coffee shop ของโรงแรม
พี่ต้อย 9 กลับมาพร้อมกาแฟ 1 แก้ว แล้วก็ขนมอีก 1 ชิ้น
เป็นกาแฟราคาขูดสุดๆ เราทั้ง 4 คนดื่มกาแฟแก้ง่วงแก้วนั้นด้วยกัน
เรา 4 คนกินเค้ก 1 ชิ้นนั้นด้วยกัน ทั้งๆที่แต่ละคนก้อทั้งหิว ทั้งเหนื่อย ทั้งง่วง
แต่เพราะรักจุงกันทุกคน อยากเจอน้องกันทุกคน มันเลยทำให้เราทั้ง 4 คนทนนั่งรออยู่อย่างนั้น
แรกๆแฟนคลับเริ่มเดินไปมา บ้างก็กลับมาจาดด้านนอก บ้างก็แต่งตัวเพื่อจะเตรียมออกไปคอน
อ้าวววแล้วจุงล่ะ น้องล่ะ ทำไมยังไม่ออกมาอีก 4 สาวเสื้อผ้ายังไม่มีใครได้เปลี่ยน
งานคอนเสิร์ตก็ใกล้เข้ามาทุกที 5 โมงแล้วก็ยังไม่เห็น
พี่ไอซ์9 บอกว่า เดี๋ญวรอ 6โมง พอ 6 โมง เราก็เลื่อนออกไปอีก
เดี๋ญวรออีกแป๊บ ซัก 6.45 ละกัน ถ้าน้องไม่มาเราก็จะไปกันละ
ในตอนนี้ก้อย พี่แก้ว พี่ไอซ์ ใช้เวลาแป๊บๆรีบอย่างสุดฤทธิ์เปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้องแล้วรีบลงมา
แต่น้องก็ยังไม่มา
ทุ่มนึงละ เอาไงดี คอนเริ่ม 7.30 ทำไมน้องไม่ออกมาซักทีวะ หรือว่าออกด้านอื่นๆ สาวๆว่าไง
สุดท้ายเราก็ออกจากโรงแรม เพื่อตรงไปงานคอนกันตอน 7.15
ด้วยความผิดหวังอย่างบรรยายไม่ถูก....
รัก
เรา 4 คนออกเดินทางจากโรงแรมด้วยความผิดหวัง มาก ถึงมากที่สุด
มีคำถามต่างๆมากมายอยู่ในหัว “ไปตอนไหน, ออกด้านไหน, ทำไมต้องหลบ ...... “
เดินไปขึ้นแท็กซี่กัน แระมาณไม่ถึง 5 นาทีเราก็เกินทางมาถึงไทเปอารีนา
ตอนนี้อารมณ์นอยเริ่มจางหายเพราะมันมีกลิ่นอายบรรยากาศของงานคอนเข้ามาแล้ว
มันตื่นเต้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เดินไปที่หน้าไทเปอารีนา เอ๊ยเค้ามุงดูอารายกันหว่า
เดินไปก็ถึงบางอ้อออ ถ่ายรูปกับน้อง “โปสเตอร์ Rebirth ของน้อง”
พอเห็นเค้าถ่ายๆกันก็หยิบกล้องตัวเองออกมาบ้าง ตอนที่ถ่ายๆก็ให้นึกถึงตอนสมัยรับปริญญา
เพราะว่าแต่ละคนก็จะแย่งกันถ่ายกับป้ายมหาวิทยาลัย
อ๊า เหมือนกันเดี๊ยะ รอเข้าคิวเพื่อถ่านรูปกับป้าย 55555 แสดงถึงความเป็นคนไทยอย่างแท้จริง
ถ่ายรูปกันเสร็จก็เห็นเค้าขาย Photobook Aloha เริ่มอยากได้ แต่ก็ต้องเข้าไปดูคอนก่อนเพราะใกล้เริ่มแล้ว
ตอนนั้นเริ่มหิว แต่แถวนั้นไม่มีอะไรให้กินได้เลย ไม่มีไรขายว่างั้น เอาวะ งานนี้อีก 2 ชั่วโมงอดได้
ก้อยกะพี่แก้วแยกไปโซนยืน A1 พี่ไอซ์ก่าพี่ต้อยไปโซนนั่ง
ตอนที่เดินเข้าไปเจ้าหน้าที่ก็ตรวจไม่มาก กล้องก็เลยเอาเข้าไปได้
ขณะที่เดินเข้าไปก็ตุ้มๆต่อมๆ มันใกล้เข้ามาแล้ว มันใกล้แล้วนะ จะได้เห็นแล้ว
เดินเข้าไปในอารีนา มือไม้ก็สั่น มองหน้าที่แก้วก็เริ่มกรี๊ดกัน เดินเข้าไปถามว่า A1 อยู่ตรงไหนเจ้าหน้าที่ชี้ไปด้านหน้า
ก้อยก่ะพี่แก้วก็รีบเดินตรงไปยังที่ที่ได้ตั๋วมา
เมือเดินไปถึง A1 สิ่งที่เห็น ก็คือเต็ม ที่ยินเต็มจนล้นออกมา ไม่มีแม้แต่ที่จะให้ยืนเลยแม้แต่น้อย
ใจเริ่มเสีย มองหน้ากัน เอาไงดี จะเห็นมั๊ย แล้วจะดูยังไง คำถามมากมาย เริ่มอยากร้องไห้
ตอนนั้นมืดแปดด้าน ....
รัก
ยืนละล่ำละลักกันอยู่ซักพัก ป่ะพี่แก้วเราไปดู B1 กันว่ามีที่ยืนมั้ย
ก้อยก่าพี่แก้วเลยตัวสินใจเดินไปอีกหลุมด้านหลัง แล้วก็เห็นว่ายังไปยืนได้อีกอยู่บ้างถึงจะเกือบหลุดออกมาก็เหอะ
เพราะว่ามองไปรอบๆยังพอลุ้นว่า ตอนคอนเริ่มคนจะค่อยๆขยับชิดกันเข้าไปอีก
มองซ้ายมองขวา พี่แก้วเอาไงดี จะยืนตรงนี้เลยมั้ย ถ้าไม่ยืนก็มี่ที่ยืนแล้วนะ
เอาไงเอากัน ไม่สนแล้ว ยืนมันตรงนี้แหล่ะ พอหาที่ยืนได้แล้วมองไปรอบๆๆ
โอ้แม่เจ้า ............................... เวทีหรือภูเขาอ่ะ ไมมันสูงมากมายขนาดนี้ แล้วจะเห็นลูกเห็บลูกแมวอาไรที่ไหน
ต่อให้ยืดสุดโต่งก็มองไม่เห็นเวทีด้านในเลยแม้แต่น้อย จากที่ดีใจว่าได้ที่ยืน
ก็เริ่มเศร้าเพราะกลัวจะมองไม่เห็นจุง เพราะเวทีที่สูงมากมายขนาดนี้
มองหน้ากัน 2 คน แล้วก็ถอนหายใจ
“พี่ ก้อยว่าก็แล้วแต่ดวงแล้วล่ะ ถ้าเราย้ายที่อีกมันก็จะไม่มีที่ยืน”
สุดท้ายเราก็เริ่มปลง เห็นไม่เห็นไม่รู้แล้ว แต่จะยืนตรงนี้แหล่ะ ซักพัก เสียงเพลงดัง ไปเริ่มหรี่
เสียงคนเริ่มกรี๊ดๆกัน เราก็กรี๊ดๆบ้างแต่ไม่ร็ว่ากรี๊ดอะไรเพราะมองอะไรไม่เห็น
มองไปที่สกรีน ก็เป็ฯ effect ต่างๆ ซักพัก Déjà vu ก็ดังขึ้นมีเสียงร้องเพลงดังขึ้น
คนเริ่มกรี๊ดกันอย่างสุดเสียง ก้อยกับพี่แก้วมองไปรอบๆ เกิดไรขึ้น เค้ากรี๊โอะไร น้องออกมาแล้วเหรอ
เค้ามาจากทางไหน โหนมาเหรอ อยู่ไหน อะไรยังไง
นี่คอนเสิร์ตเริ่มแล้วเหรอ
บ้าไปแล้ววววมองอะไรไม่เห็นเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ก้อยเลยกระโดดจนสุดตัว ยืดสุดตัว สุดท้ายก็เห็ยทั้ง 5 หนุ่มอยู่ลิบๆ กะลังเต้น Déjà vu
เอ้านี่คอนเสิร์ตเริ่มแล้วเหรอ .... นึกว่าเค้าเปิดเพลงกระตุ้นซะอีก
เจ๊ยยยย... สุดท้ายก็ได้แต่ยืนดูผ่านสกรีนด้านหลัง แบบนอยๆ
เฮ้อ... อุปสรรคเยอะแยะไปหมด .... เศร้าได้อีกนะเนี่ย
